I pray on my knees..

Als je niet meer weet wat je moet doen. Je al tijden niet meer jezelf bent. Het lijkt of je volledig in bezit bent genomen. Hoewel je, je dat realiseert lukt het je niet om je eigen ik weer te worden. Hoe graag je ook op je tong wilt bijten, de woorden rollen eruit. De tranen wellen te pas en te onpas. Het korte lontje, je lijkt niets of niemand meer te kunnen verdragen. Als je dan zo je best doet, alles lijkt te geven dan kan je geen slecht nieuws verdragen. Je kaartenhuis stort in. Het is te vergelijken met topsport. Jaren keihard trainen, je hele leven in beslag laten nemen en het zo graag willen. Ik als de Sven Kramer. Hoe mooi zilver of brons ook blinkt, het is geen goud. Hoe accepteer je het, hoe laat je los en lukt het je om de draad weer op te pakken?

Na woensdag zag ik telkens het beeld van mijn follikels. De woorden van de fertiliteitsarts en z'n blik stonden op mijn netvlies gebrand.Hoe graag ik het ook wilde gaan zien als het perfecte klaverblad, zoals Kleineelse zo mooi sprak, het lukte mij niet. Ik wilde niet ondankbaar zijn. Rondlopen met een zuur gezicht net als Sven Kramer die zijn emoties niet de baas kon zijn. Hoe ik toen ook met hem meeleefde, hem begreep, niet iedereen kan dat. Zo is dat ook in mijn geval. Hoe schakel je, je gevoelens uit? Zo gek is het niet, als je zo graag wilt. Zo verlangt en het je niet (lijkt) te lukken. Oh, wat voelde ik mij verloren. Vooral de angst. De vorige keer dacht ik zeven prachtige follikels te hebben laten groeien, waarvan zes eitjes. Hoe hard was het dat er maar een werd bevrucht en die alles behalve compleet was. Al haast opgegeven voordat het ook maar een kans had gekregen. Nu zijn de cijfers nog minder en de angst alleen maar groter. Hoe graag ik ook wil, ik zie er tegenop. De punctie, het wachten maar vooral de angst om nog een poging weg te strepen. Wetende dat het einde dan echt inzicht is.

De hormonen maken mij geen leuker persoon. Het lukt mij niet om de valse woorden in te slikken, om niet bot te reageren of mij niet te ergeren. Ik ben mij meer dan bewust dat ik dit niet ben. Ik wil ook helemaal niet zo zijn maar negen van de tien keer lukt het niet om te slikken. Om rustig in en uit te ademen en tot tien te tellen. Mijn lichaam die niet de mijne lijkt, de kwaaltjes die om mijn oren vliegen en de gevoelens die ik niet onder bedwang kan houden. Wat voel ik mij schuldig tegen over mijn 'Moffel'. Het is mijn angst, de onzekerheid, mijn verdriet en de hormonen. Het lukte mij niet meer om het zelf te kunnen oplossen..

Woensdag zocht ik Zijn liefde. Ik als verloren schaap. Niet wetende of ik het nog kon of wilde. Waarom ik? Hoe moest ik dit verdriet dragen, leven met deze angst en de kracht vinden om door te gaan. Om het beste van mezelf te geven terwijl ik geen puf meer lijk te hebben. Ik bad, ik vouwde mijn handen. Ik kan niet anders dan Hem te vertrouwen en het over te dragen aan Hem. Op mijn knieën smeekte ik om hulp. Nee, ik ben nog niet helemaal mezelf maar de grote leegte, de eenzaamheid lijkt wat te verdwijnen. Ik kan er niets aandoen. Het is niet mijn schuld. Ik doe wat ik kan en ik ben boven mezelf uitgestegen.

Zaterdag zochten we weer naar mijn paaseieren. Ik was rustig. Het is goed, klonk er in mijn hoofd. Met mijn billen precies op het randje lag ik op de stoel. Mijn blik staarde strak naar het scherm. Eerst werd mijn baarmoeder bekeken. Het zag er keurig uit. 'Het slijmvlies is mooi gedikt' zei ze zacht terwijl ze mijn eierstokken zocht. Er verschenen drie grote follikels. Zelfs ik kon zien dat ze duidelijk in grote zijn toegenomen. Nu was het moment daar. Niet veel later verschenen er drie grote follikels. 'Ze zijn gegroeid, ze zijn gegroeid' jubelde ik. Niet alle follikels zijn even groot maar ze maken wel een kans. Eenmaal aangekleed nam ik plaats tegenover haar. De punctie werd gepland, het schema werd ingevuld en de nodige spullen en instructies kreeg ik mee. Met een uitpuilende tas verliet ik de kamer.

Wat ben ik dankbaar met dit fabelachtige nieuws. Niemand had dit nog gedacht of durven hopen. Hoewel zes follikels onder het gemiddelde ligt, is het voor mij goed. Mijn lichaam maakt er niet (veel) meer aan. Het is genoeg. Mijn buik is gevuld, pijnlijk, opgezet en vol.Ik ben tevreden! Ik ben trots. Maar bovenal ben ik dankbaar. Ik geloof in Zijn kracht!

Dinsdag om half negen vind de punctie plaats. We maken nog kans op goud. We zijn (nog) niet verloren. De laatste prik dit keer met Pregnyl spuiten we vanavond in mijn opgezette buik. Dan kunnen we niets meer doen. Meer dan ooit voel en weet ik dat ik niet alleen ben.